5 dagen heeft de pup bij het nichtje geweest en het ging redelijk goed. Hij heeft vele uren in zijn bench gezeten zonder te janken en zonder ongelukjes. Hij heeft daar een heel grote tuin waar hij naar hartelust kan ravotten. Het nichtje maakt ook veel tijd vrij om met hem bezig te zijn. Meneer wordt zelfs nog verwent met een geheel spiksplinternieuw, geïsoleerd, windvrij en ruim hondenhuis in de tuin. Met een mand en kussen! Als dat geen luxe is. Deze winter blijft hij nog binnen, maar vanaf het voorjaar mag hij heel de dag buiten blijven.
Het is prachtig weer die 5 dagen en ik denk regelmatig aan hem, dat hij heel veel kan buitenspelen, hoe het zou zijn. Ik bijt op mijn tanden en bel niet naar het nichtje, ik heb vertrouwen in haar, en wil haar niet het gevoel geven dat ik haar wil controleren. Maar gelukkig belt ze de eerste avond zelf met een verslag. Het gaat prima! We spreken af dat ze iedere avond een kort berichtje zendt met wat nieuws. De echtgenoot vraagt of ik hem mis en ik zeg: moest hij iedere keer als ik aan hem denk 1 cm groeien, hij kan de deur niet meer binnen!
Maar hij doet het heel goed. Alleen trekt hij nog aan de riem. Hij is natuurlijk heel erg speels en ieder blaadje, papiertje die voorbij waait is zo verleidelijk. Ook fietsers zijn een geliefd object om zijn dominatie te tonen, en dat moet eerst en vooral afgeleerd worden! Nu hebben de mensen nog min of meer begrip: het is een pup, ze zien dat ook wel en je kan nog altijd zeggen dat je dit gedrag aan het afleren bent. Maar éénmaal je een volwassen hond hebt wordt dit niet meer getolereerd door de mensen. En terecht! Dit zijn de 2 punten dat het nichtje nog wat gecorrigeerd wil zien.
Zondagavond is hij terug. Onze hond is dus niet blij. De pup is wat uitgelaten, ik laat hem wat uitrazen en dan gaan we slapen. Maandagmorgen ondervind ik al het verschil: hij luistert niet zo goed meer naar ik. Dat is nu typisch eigen aan een dominante hond. Ik ondervind dit dus ook met onze hond. Alhoewel een hond de laagste is in een huisgezin, hij dus in feite naar iedereen moet luisteren, maakt de hond voor zichzelf een soort rangorde van de huis (roedel) leden. Voor onze hond ben ik bvb. de grootste baas, dan de echtgenoot en dan de middelste zoon, de jongste zoon en als laatste de oudste zoon. Wat wil dat zeggen: als ik en de echtgenoot samen zijn, en de echtgenoot vraagt wat aan onze hond zal hij dat veel minder vlug doen omdat ik erbij ben en het niet IK is die het hem vraagt. Vb.: we gaan wandelen en de hond moet terug komen, als mijn echtgenoot roept:”hier!” is er veel kans dat onze hond dat niet zal doen, omdat ik, die erbij ben, het commando niet gevraagd heb. Is de echtgenoot alleen, dan is er geen probleem. Zo ook met deze pup. Blijkbaar heeft hij het nichtje als baas boven mij gezet, en vindt hij mij “ondergeschikt”. Wat natuurlijk goed is. Het is voor hem natuurlijk ook altijd een aanpassing om van bazen “te wisselen”. De oefeningen gaan stroef, hij doet het wel, maar traag en niet van harte. Hij is ook zeer dominant naar onze hond toe, geeft niet op en dat is pech voor hem natuurlijk, want onze hond is ook geen opgever. Ze maken constant ruzie.
Maandag doe ik heel de dag benchtraining, het is nu belangrijk dat ik dit ritme niet verstoor. In de namiddag zijn we weg, we nemen onze hond mee, de pup blijft braaf enkele uren in zijn bench. ‘s Avonds ga ik wandelen en leer hem af om uit te vallen naar fietsers. Iedere keer dat er een fietser aankomt, click ik en geef hem een snoep, ik heb de indruk dat hij het snapt. Maar het trekken is moeilijker. Wat een gesleur! Ik keer iedere keer terug, maar dat maakt voor hem niet veel uit, de andere kant is ook goed! Ik click iedere keer hij mooi naast loopt en stel de snoep zo lang mogelijk uit, maar van zodra hij deze krijgt is hij weer weg.Dit wordt niks! Dan maar de “oude” methode. Jaja, soms moet een mens durven toegeven dat iets waar je heilig van overtuigt bent niet werkt! Ik loop dicht tegen de gevels van de huizen en verplicht hem om achter mij te lopen. Dit is een methode waar ik niet echt achter sta, maar ik vermoed dat we het zo zullen moeten leren. Het werkt redelijk, maar ik ben er niet gelukkig mee. Thuis rebeleert hij weer enorm: veel plassen in huis en verschrikkelijk koppig. Ik denk dat het geen goed idee was om hem terug te laten komen.
Dinsdag is al beter, hij is rustiger, maar vrij dominant naar onze hond toe. Die zet hem nog eens goed op zijn plaats. Terug de ene plas na de andere in huis. Ik bijt op mijn tanden, zet hem om het half uur buiten. Ik negeer hem zo veel mogelijk. In de avond gaan we terug gaan wandelen en hij is zo uitgelaten dat hij bijna niet te houden is. Ik heb al tegen het nichtje gezegd dat ze hem eerst bij haar thuis een half uur in de tuin moet laten rennen voordat ze gaat gaan wandelen. Wij hebben niet zo een grote tuin dat hij zijn energie daar in kwijt kan, zij wel. Als hij dat al kan doen, zal hij voor de wandeling minder druk zijn. De wandeling is een gevecht van wie geeft er toe en wie niet. Ik win, maar met moeite.Naar fietsers toe is het probleem bijna volledig van de baan. Het is en blijft een pittige hond!
Woensdag is de rangorde herstelt. Het is wel de laatste dag voor hem bij mij. En het is alsof hij het weet , want hij is zeer flink. Slechts één plasje, het is hem vergeven! En dan het moment waar ik tegen op zie: alles verzamelen en klaarzetten. Hij ziet het gebeuren: zijn bench, eten, kussen en speelgoed, alles wordt ingepakt en klaar gezet. Zijn lievelingsspeeltje mag hij meenemen van mij, ik kan het niet over mijn hart krijgen dat hij dat zal moeten missen. Het nichtje arriveert en hij is dolblij om haar te zien. Ik overlaad haar nog met tips en raad, maar het moment breekt aan om alles in te laden. Het nichtje gaat haar auto halen, en dan heb ik nog een paar minuten met de pup alleen. Ik knuffel hem nog eens stevig, hij likt mijn handen en gezicht, legt nog een laatste maal zijn kop in mijn nek en dan is het zover. Hij vertrekt.
Ga ik hem missen vraagt het nichtje. Ja en nee zeg ik. Nee omdat het een koppig, dominante hond is, ja omdat hij zo ontzettend lief, koddig en speels is. Het meeste zal ik hem missen ‘s avonds als ik hem voor de laatste keer buiten moest brengen om te plassen. Meestal was hij al in een diepe slaap, maar kwam hij half wakker omdat ik opstond uit de zetel. Hij was dan wat slaperig en toen droeg ik hem naar buiten. Hij legde dan iedere keer zijn kopje in mijn nek en knorde wat. Ik vond dat zo een zalig moment, dat al zijn vervelende eigenschappen totaal vergeten werden.
Ik vond het een zeer leerrijke ervaring, ik ben blij dat ik het mocht doen. Ik heb weerom zeer veel bijgeleerd. Aan jullie volgers en bezoekers: een dikke merci om mijn blog te volgen! Hier stopt het verslag, bedankt voor de commentaren en de reacties, ik was aangenaam verrast.